توان‌نگار-مریم ابراهیمی دینانی| جامعه معلولان نیازمند عدالت رفتاری دولت در حوزه اشتغال است.
نه وضعیت اشتغال برای معلولان جایگاه مناسبی ندارد و نه فضای مناسب برای کار برای آنها، که این امر نشانگر عدم درک از وضعیت جسمانی این قشر از جامعه است که باتوجه به عدم وجدان کاری خودروسازها و نبود جاده های مناسب، هر روز به تعداد آنها افزوده می‌شود و با قاطعیت می‌توان گفت دولت و نهادهای دولتی، دین سنگینی در قبال این قشر مظلوم دارد.
در کشور حدود ۸۸۰ هزار معلول بیکار داریم
رئیس سازمان بهزیستی کشور  می‌گوید: یک و میلیون و ۵٠٠ هزار معلول در کشور داریم  که ٨٠٠ هزار نفر از آنها دارای معلولیت شدید هستند و از این تعداد  که از این تعداد ۲۵ هزار نفر حق پرستاری و ۴۰ درصد حقوق می‌گیرند.
اما از این تعداد، ۸۸۷ هزار معلول در ایران بیکار هستند که این آمار در مقایسه با جمعیت تحت پوشش بهزیستی رقم بالایی است.
نرخ بیکاری افراد تندرست ۲۵ درصد است اما نرخ بیکاری معلولان

بالاتر از این است، طبق آمار ۹۳ درصد نابینایان، ۶۰ درصد ناشنوایان و ۵۴ درصد معلولان جسمی و حرکتی در کشور ما بیکار هستند.
اما توجه به این نکته مهم است که کار برای یک فرد دارای معلولیت تنها درآمد نیست بلکه حس بودن، زندگی، حضور اجتماعی و توانمندی است. یک فرد دارای معلولیت وقتی بیکار است به مقایسه خود با دیگران می‌پردازد و این روال در طولانی‌مدت تأثیر زیادی در کاهش اعتماد به نفس آنها در جامعه دارد.
اگر صداوسیما و رسانه‌های کشور با پایلوت قرار دادن و معرفی کارگاه‌های تولیدی توانمندی‌های معلولان را به جامعه معرفی کرده و کارفرمایان و صنعت‌گران را با سخت‌کوشی این افراد آشنا کنند، کارفرمایان به جذب معلولان علاقه نشان خواهند داد.
جالب است بدانیم، طبق نظرسنجی که از کارفرمایان و سرپرستان کارگاه‌های مختلف از توانمندی افراد دارای معلولیت در محیط کار صورت گرفته ۶۵ درصد کارفرمایان و سرپرستان هیچ فرقی بین کار یک فرد دارای معلولیت و تندرست نمی‌دانند، ۲۵ درصد آنها یک کارگر معلولیت را مؤثرتر از کارگر تندرست دانسته و تنها ۱۰ درصد حضور معلولان در محیط کار را ضعیف‌تر از افراد تندرست اعلام کرده‌اند.
مشکل استخدام معلولان
اکثریت استخدام‌ها در سطح جهان در بخش خصوصی صورت می‌گیرد اما در ایران هنوز مشکلات جدی وجود دارد و نتوانسته‌ایم در جذب نیروهای معلول در بخش خصوصی به استانداردهای لازم برسیم.
باید بتوان از پتانسیل بخش‌های خصوصی استفاده کرد؛ به طور مثال برای جذب نیروی افراد دارای معلولیت در بخش خصوصی، باید مشوق‌هایی را برای بخش خصوصی در نظر گرفت تا افراد معلول جذب شوند.
مشکل این است که برخی دستگاه‌ها هنوز از نظر فرهنگی نپذیرفته‌اند که برخی معلولان می‌توانند پست‌هایی را تصدی کنند؛ به طور مثال آموزش و پرورش در برخی شهرستان‌ها مقاومت‌هایی برای جذب نابینایان در بخش آموزشی دارد.
از سوی دیگر در گذشته در آموزش و پرورش برخی معتقد بودند که نابینایان نمی‌توانند در بخش‌های آموزشی فعالیت کنند و باید در پست‌های اداری کار کنند، این درحالیست که این موضوع با هیچ منطقی قابل پذیرش نیست و ما اکنون در تلاش هستیم این تفسیرهای محدودکننده در قوانین کاهش پیدا کند.
بهتر است بدانیم که در بسیاری از کشورها از ظرفیت معلولان برای اشتغال آن‌ها استفاده می‌کنند.
مثلاً در پاریس بسیاری از کارهای مانیتورینگ شهری را معلولان انجام می‌دهند. یعنی به‌جای اینکه یک جوان سالم که قدرت انجام هر نوع فعالیتی را دارد پشت سیستم پاسخگویی تلفن یا مانیتورینگ دوربین‌های شهری بنشانند، جوان معلول را در این پست می‌گذارند.
اگر دولتمردان و نهادهای دولتی و بخش خصوصی، با عدالت بیشتر و دید منصفانه به مقوله توانمندی معلولان در بخش اشتغال نگاه کنند، مشکل ارتزاق این قشر به راحتی حل خواهد شد.