توان نگار_ فاطمه طایی| باز تاریخ تکرار شد و صدای پای گذشت زمان مرا به روزی که برای من و همنوعان من در تقویم کشورم ثبت شده نزدیک کرد.( ۱۲ آذر روز جهانی معلولین)

در سکوت تلخ تنهاییم ،صدای زنگ شیرین یک تماس مرا به خود آورد، می‌خواستند تا در یک نشست و گردهمایی دوستانه که با حضور فرماندار محترم شهرستان سمیرم ،رئیس اداره بهزیستی و جمعی از مدیران و مسئولین شهرم و میهمان ویژه جناب آقای شیشه فروش، مدیریت بحران استانداری استان اصفهان حضور پیدا کنم.

بین رفتن و ماندن مردد بودم ،فکر کردم مانند همیشه در نهایت با لوح تقدیری پا از جلسه بیرون می‌گذارم در حالی که مشکلاتم همچنان باقیست! اما با خود گفتم شاید این بار فرق کند.

دلم می‌خواست فرماندار محترم شهرم را در روزی به نام (خودم ) و دیگر معلولین، ملاقات کنم و امید به این بستم شاید حرف‌هایم را عزیزی با گوش جان بشنود!

کتابی را که ۶ ماه برای نگارش و تالیف آن زحمت کشیده بودم مانند نوزادی شیرین در آغوش گرفتم تا اگر وقتی برای سخن نبود آن را چون جعبه سیاه زندگیم که ناگفته‌های مرا در خود داشت به ایشان تقدیم کنم.

من بودم و خانواده‌ام، من بودم چند معلول دیگر که با چشم‌هایمان با یکدیگر دردها را تقسیم می‌کردیم،

من بودم و بغض غریب و فروخورده،

من بودم و اشک‌هایی که هر بار قل می‌زد و من نهیب شان می‌زدم،

تعدادی از مدیران روابط عمومی‌ها هم آمده بودند.

نوبت به من که رسید، مانند دخترکی که بعد از سال‌ها پدربزرگش را می‌بیند یک دل سیر برای فرماندار صحبت کردم، با دقت به حرف‌هایم گوش داد و مانند پدربزرگی مهربان هر بار با تکان دادن سر مشکلاتم را تایید کرد.

دیگران هم صحبت کردند آنها هم از مشکلاتشان گفتند و در آخر تلخی روزگار با جعبه شیرینی برای مان کمی قابل تحمل‌تر شد.

دلم می‌خواست فریاد بزنم( لطفاً دیدار با معلولین را به یک روز معطوف نکنید! ما هر روز زیر آسمان این شهر نفس می‌کشیم،

ما چشم به راه طلوعی دیگر برای دیده شدن متفاوت هستیم.

من، این نوشته کوتاه را بعد از چندین روز با دستان ناتوانم بارها و بارها ویرایش کردم تا ضمن تشکر از همه عزیزان به خصوص فرماندار محترم شهرم بگویم ما معلولان مانند هر انسان دیگری حق زندگی داریم و دلمان می‌خواهد بدون کمک افراد خانواده و شهروندان از امکانات شهر و زیبایی‌های آن استفاده کنیم.

ما دوست داریم مان آینده مان را خودمان بسازیم و به جامعه مان خدمت کنیم.