مهری مصور- چند وقتی پای ثابت نشست‌های خبری و جلسات رسانه‌ای بود و با دوربینی که در دست داشت، یک لحظه آرام و قرار نداشت و از این طرف جلسه به آن طرف جلسه با ویلچر در حرکت بود، با جلیقه‌ای که رویش عنوان پایگاه خبری معلولان درج شده بود و اصغر فخاری را از معرفی بی نیاز می‌کرد.

به گزارش توان‌نگار به نقل از  اصفهان زیبا؛ چند وقتی پای ثابت نشست‌های خبری و جلسات رسانه‌ای بود و با دوربینی که در دست داشت، یک لحظه آرام و قرار نداشت و از این طرف جلسه به آن طرف جلسه با ویلچر در حرکت بود، با جلیقه‌ای که رویش عنوان پایگاه خبری معلولان درج شده بود و اصغر فخاری را از معرفی بی نیاز می‌کرد.

درست چند سال قبل و در روزهای حضور پررنگش در نشست‌های خبری، با او به گپ‌و‌گفتی نشستیم و امروز که چند روزی از فوت او می‌گذرد، مروری بر این گفت‌وگو خواهیم داشتیم که به تعمد با همان ادبیات زمان مصاحبه منتشر می‌شود تا یادی از دوره حضور فخاری در عرصه رسانه باشد.

او از فعالیتش در رشته بسکتبال با ویلچر می‌گوید و اینکه به خاطر علاقه‌ای که به عکاسی داشته، از مسابقات عکس می‌گرفته و خاطرات آن را می‌نوشته است: «از سال 59 رشته بسکتبال با ویلچر را شروع کردم و از همان موقع هم دوربین داشتم و عکس می‌گرفتم.»

تا چند سال قبل با گوشی موبایل عکس می‌گرفته و این عکس‌ها را در فضای مجازی به اشتراک می‌گذاشته که به گفته خودش واکنش‌های مثبتی از مردم می‌گرفته که او را به ادامه این کار امیدوار کرده است.

قصدش از انتشار آن عکس‌ها را معرفی معلولان و افرادی که دیده نمی‌شوند به مردم می‌داند؛ اما خرید دوربین دیجیتال دیدش را به دنیای عکاسی تغییر می‌دهد: «چند سال قبل برای شرکت در مسابقات بین المللی بسکتبال با ویلچر، به مالزی سفر کردم و در حد پولی که داشتم، یک دوربین خریدم. دوربین گران قیمتی نبود اما نیمه حرفه‌ای به حساب می‌آمد.»

از حمایت‌نشدن‌ها گلایه دارد؛ اما به خاطر علاقه‌مندی این کار را دنبال می‌کند: «وقتی این دوربین را خریدم، عکس‌هایم از قبل بهتر شد؛ اما دلم می‌خواست دوربین بهتری داشتم. برخی عکاسان خبری اصفهان از عکس‌های من ایراد می‌گیرند و می‌گویند چرا دوربین بهتری نمی‌خرم؛ اما دوربین خوب پول می‌خواهد که من ندارم.»

بحث به هزینه‌ها که می‌رسد، پای کسب‌و‌کارش به میان می‌آید: «به دلیل اینکه رشته تحصیلی‌ام الکترونیک بود، به سراغ شغل تعمیر لوازم صوتی و تصویری رفتم و حدود سی چهل سال، با این شغل زندگی‌ام را اداره می‌کردم. زمین خانه‌ام را خریدم و آن را ساختم. ماشین خریدم و با همین شغل، دخترم را هم شوهر دادم. وقتی جنس چینی وارد بازار ایران شد، شغل من هم دیگر به درد نخورد. توانایی کار دیگری را هم نداشتم، کاری هم بلد نبودم. حالا با ماشینم به طور پاره وقت در یک آژانس کار می‌کنم. قبلا سرویس مدرسه هم بودم که از آن کار هم منع شدم. حالا زندگی‌ام با همان کمک هزینه اندک بهزیستی و رانندگی پاره وقت در آژانس اداره
می‌شود.»

از دیدن افراد در لنز لذت می‌برد و با عکس‌هایی که از معلولان در موقعیت‌های متفاوت می‌گیرد، توانسته دنیای این قشر را به دیگران معرفی کند.

عکاسی خبری برای فردی روی ویلچر سختی‌های خاص خودش را دارد؛ اما علاقه و انگیزه فخاری عاملی است که ناشدنی‌ها را شدنی می‌کند: «عکاس سالم می‌تواند به هر جایی برود و از هر زوایه ای که می‌خواهد عکس بگیرد؛ اما من نمی‌توانم، البته من هم برای عکاسی فضایی را انتخاب می‌کنم و مستقر می‌شوم و به خاطر شرایطم ایرادی نمی‌گیرند.»

فخاری معتقد است با عکس‌هایی که از معلولان می‌گیرد، اگر بتواند یکی از آن‌ها را هم از خانه بیرون بکشد، کار بزرگی کرده است، هر چند نمی‌توان به آن به عنوان کار نگاه کرد: «چهل سال است که کل ایران را گشته‌ام و از معلولان در موقعیت‌های مختلف عکس گرفته‌ام تا آن‌ها را به جامعه بشناسانم، در کل در جامعه به معلولان اهمیتی داده نمی‌شود.»