توان نگار_ سید احمد ضیایی| وقتی پائیز طولانی شدن شب هایش را به پایان می رساند و خسته از این دراز کردن شب‌ها، دست در دست زمستان می گذارد و در واقع درازی عمر شب را به امید فردا و فرداهای دیگر، با حضور بیشتر خورشید و آفتابی بیشتر می سپارد، ما را به این نوید خوش که سرمای زمستان را با گرمی و دلگرمی بیشتر آغاز کنیم و با نام یلدا، شبی را به سرور و نشاط بگذرانیم.

یلدائی که ما آن را اولین شب چله و شب اول زمستان می نامیم بر گرفته از زبان سُریانی که خود یکی از لهجه های زبان آرامی ست، به معنی تولد، زایش، زاد روز است، و بر حسب قرینه زاد روز خورشید نامیده شده است. گفته شده که یلدا پیش از 7000 تا2500 سال پیش یعنی از دوران هخامنشیان تا زمان حال، شبی دوست داشتنی و گرامی بوده است.

به بهانه گرامی داشت شب یلدا که بلند ترین شب سال است، خانواده ها گرد هم می آیند و با تناول میوه و آجیل دیدارها را تازه می کنند و خوش و بش های آن شب و گپ و گفت های دوستانه و مهربانانه آنشب لذت بخش و خاطره انگیز می شود.

خصوصیت گردهم آیی در شب یلدا که گاه مغفول می ماند صله رحم است که بر حسب حدیث معصومین (ع)، برکت و اثر های مثبت فراوان دارد.

اما گاه برای برگزاری شب یلدا خود را به زحمت انداخته و تشریفات را آنچنان پر رنگ می کنیم و خود را در رنج وزحمت آن شب می اندازیم و گرانی آجیل و میوه و… را بر خود تحمیل می کنیم که لذت دیدارها را از یاد می بریم و در واقع اصل را فدای فرع می کنیم.

بیاییم شب یلدا را کم خرج و ساده برگزار کنیم، شب یلدا را نمونه ای برای تکرار دورهمی های غیر یلدائی کنیم، در شب یلدا لبخند و مهربانی را تمرین کنیم و این شب را نوعی کسب نشاط و فرح بخشی بدانیم.