تواتن‌نگار- مریم ابراهیمی دینانی|معلولیت هر ساله به دلیل تصادفات جاده‌ای و حوادث اینچنینی، در کل دنیا افزایش پیدا می‌کند و بالتبع دولتمردان باید راهکارهای دقیق و منصفانه‌ای برای مقابله با این قشر از مردم که با مشکلات جسمی و حرکتی، دست و پنجه نرم می‌کنند، داشته باشند.
فرهنگ‌سازی در حوزه معلولیت جسته گریخته و در بعضی موارد توسط موسسات خیریه اداره و مدیریت شده است که اثرات مثبت چندانی به دلیل وجود نگاه خیریه نداشته است؛ اما در کل فضای مجازی بسترمناسبی است برای این نوع فرهنگ‌سازی‌ها که به صورت اصولی و دقیق، کمتر استفاده شده است.
مناسب‌سازی شهری کار دولت و نهادهای دیگری چون شهرداری است و انتقال این نیاز به دولتمردان، برای بهینه سازی شهری، کار رسانه، معلولان وحتی مردم عادی است.
همه باید برای نظم شهری و رفاه حال شهروندان معلول و روان بودن زندگی همه شهروندان، از فضای مجازی، رسمی و غیررسمی، مناسب‌سازی را طلب کنند.
با افزایش شدت معلولیت مشکلات و سختی‌ها تصاعدی افزایش می‌یابد، ناشنوایان، نابیناها و تمام افرادی که به نوعی دارای محدودیت‌هایی هستند، مشکلات حل نشده زیادی دارند. وقتی فقر اقتصادی هم به معلولیت اضافه شود موضوع صرفا با حمایت‌های دولتی می‌تواند برطرف شود البته اگر بتوانند حق خود را مطالبه کنند.
خانم ژاله، که تازه دچار معلولیت شده و از ویلچر استفاده می‌کنند و برای درمان مجبور شد از مشهد به تهران بیایند طی مصاحبه‌ای می گوید: ” شرایط و امکاناتی را که برای معلولان حتی در تهران به عنوان بزرگترین شهر ایران در نظر گرفته شده بود، کافی نیست.
برای درمان به خانه یکی از بستگان به تهران رفتم در پله‌های ورودی آپارتمان که حدود 15 پله بود سطح شیب‌دار برای رفت و آمد معلولان طراحی شده بود ولی شیب این سطح بقدری زیاد بود که موقع پایین آمدن حتما باید یک نفر کمک می‌کرد و موقع بالا آمدن هم باید از رهگذرها خواهش می کردم که دونفری ویلچر مرا به بالای پله‌ها هل دهند. به علت وجود نداشتن دستشویی مخصوص برای معلولان هنگام خروج از خانه تا لحظه برگشت حتی با وجود گشنگی و تشنگی جرات خوردن آب یا غذا را نداشتم. برای خرید ساده وقتی کسی از خانه خارج می شد تمام مسیرهای عبوری را ماشین‌ها بسته بودند و برای عبور از خیابان به پیاده رو و یا بالعکس مجبور می‌شده که مسیرهای اضافی و طولانی را طی کند.”
دسترسی‌داشتن به اماکن و امکانات عمومی، امکانات آموزشی مناسب، وجود مکان مناسب برای گذراندن اوقات فراغت بدون مشکل و محدودیتی، مناسب سازی پیاده‌روها، فضاهای شهری و حمل و نقل عمومی برای سهولت در تردد معلولان و هزینه بالای لوازم توانبخشی معلولان از مهمترین دغدغه این قشر از جامعه است که متاسفانه قانون مناسب‌سازی و دسترسی‌پذیری معلولان به اماکن عمومی و خدمات شهری در استان نیز کامل اجرا نشده و نیازمند توجه بیشتر مسئولان است که باید به این امر اهتمام بیشتری داشته و گامی در جهت رفع مشکلات این افراد آسیب پذیر جامعه برداشته شود.
دنیا در حال حاضر به سرعت در تغییر بوده و جوامع نیز دگرگون می‌شوند در این میان، افراد معلول بیش از دیگران از تاثیرات بحران‌ها و چالش‌های محیطی آسیب می‌بینند و نباید این شرایط ادامه پیدا کند و باید افراد معلول در سیاست‌گذاری‌ها و تصمیم‌گیری‌ها مشارکت داده شود.
جامعه که شامل مسئولان و مردم عادی هستند، نباید معلولان را از بقیه افراد در جامعه جدا بدانید، چرا که، معلولان هم مانند سایرین دارای احساس بوده و درک و فهمی مانند بقیه دارند.
تنها کمی شرایط جسمی و حرکتی‌شان با سایر افراد متفاوت است که از قضا همین نکته باید ، باعث شود ، درک و فهم افراد عادی و سیاست گذاران و مسئولان، نسبت به آنها بالاتر رفته و با امکانات درست و رفتار صحیح و بخردانه، آنها را تحت پوشش حمایت جمعی و گروهی قرار دهیم.